Via http://stoppesten01.wordpress.com

Diego ontmoette deze week Sebastian. Sebastian is een leuke, vriendelijke jongen van 25jr. Hoe meer Diego met Sebastian sprak, hoe meer hij zag wat voor een mooie persoonlijkheid deze jongen heeft. Het meest opvallendst is dat Sebastian veel respect heeft voor mensen. Wanneer Diego hem vraagt hoe dit komt, geeft Sebastian hem een blik in zijn verleden:

Al vanaf kinds af aan, merkte ik dat ik niet mezelf kon zijn. Ik ben opgegroeid in Merelbeke maar merkte al snel dat ik niet kon aarden in de beschermde omgeving. Ik ben meer een stadsmens en wilde daarom al op jonge leeftijd verhuizen naar Gent of Antwerpen. Beginnen met een nieuwe start, geen sociale controle of andere vorm van oplettendheid.

Om me toch te verzetten leidde ik een dubbelleven. Een leven aan de buitenkant die sociaal en aardig was tegen de buren, ouders van mijn vrienden en zelfs onbekenden begroette ik altijd vriendelijk, maar op school was ik een ander persoon.

Ik was altijd een van de eerste, als het nu gaat om zoenen, een relatie hebben roken en alcohol drinken, ik wilde alles zelf proberen. Ik ben zelf best sterk van karakter, had een grote vriendengroep maar irriteerde me steeds meer aan het beschermd karakter in het dorp. Doordat ik op mijn 13de stiekem rookte, ging het al snel te ronde dat ik achter de kerk met harddrugs in aanraking was gekomen. Uiteraard was dit geen waar, ik vroeg me dan ook sterk af waar dit verhaal vandaan kwam. Door wat speurwerk kwam ik er al snel achter, dat dit te maken had met een moeder van een klasgenoot. Die moeder wilde dat haar zoon bij ons zou horen, maar het klikte gewoon niet. Diezelfde vrouw heeft tegen iedereen in het dorp lopen rondbazuinen dat ik aan het blowen was. Iets wat ook  niet waar was. Ik heb hier uiteindelijk heel veel problemen mee opgelopen, thuis maar ook met mensen die me opeens te goed kenden.

Uit wraak ben ik me hier tegen verzetten, zeker tegen de zoon van die moeder. Ik wilde koste wat het kost, hem laten merken nooit meer iets met hem te willen maken hebben, dat het beter was dat hij naar een andere school ging. Het begon met flauwe grappen, maar dat raakte hem niet echt meer na verloop van tijd. Het ging van kwaad naar erger, om hem een steeds groter rotgevoel te geven. Kleren afnemen tijdens lichamelijke opvoeding, z’n broodtrommel weggooien, duwen in de gang, onderuit trappen en fietsbanden leeg laten lopen. Doordat ik die jongen zag lijden, verdriet zag, wist ik dat hij hetzelfde zou voelen als ik, toen mijn ouders zo kwaad waren over het blow en drugsgebruik.

Echter heeft dit gedrag ook geleid tot een andere wending op school. Ik werd feller, agressiever en raakte steeds meer uit balans, wat er voor gezorgd heeft dat ik op mijn 16de een niveau lager moest verder studeren. Om hier toch een nieuwe plaats te krijgen in een nieuwe klas, medeleerlingen die je niet kent, knok je voor hetzelfde plaatsje als dat je eerst had in de klas. Ook hierdoor heb ik de minder opvallende gepest, eerst zag ik het zelf niet, tot je opnieuw de leider bent van de klas. Medeleerlingen keken tegen me op en ik moest er alles aan doen om dit te behouden, om er zelf een prettig gevoel aan over te houden.

Je kunt het zo gek niet bedenken, maar het meeste heb ik wel gedaan in de klas. Leerlingen met stroop onder gegooid, stoelen weg schuiven, leerlingen opdrachten laten uitvoeren die ze niet wilde doen en zelf daardoor in de problemen kwamen.

De eindexamens naderden, ik wist wat ik ging studeren. Zowiezo zou ik weg trekken uit Merelbeke en beginnen met een nieuw leven. De meest logische stad zou Gent zijn, maar dat was te dichtbij. Dan koos ik er maar voor om de grens over te steken en in Maastricht te gaan studeren.Alles was al geregeld, ik zou weggaan uit Merelbeke! Mijn doel was bereikt! Tot op een gegeven moment mijn geweten begon te knagen.

In Maastricht moest ik opnieuw weer strijden voor mezelf, om mezelf weer een plek te geven in een vreemde stad, tussen de Hollanders en Duitsers. En wat bleek nu? De mensen hadden me graag om wie ik ben. Een sociale gezellige Vlaamse student, die houdt van een pintje, sigaretje erbij maar vooral grapjes maakt, zelfspot heeft en gewoon lekker zichzelf is. Iets wat ik altijd al wel was geweest, maar pas kon uiten in de stad.Die aanvaarding liet me beseffen wat ik tot een half jaar geleden heb aangericht bij mijn pestslachtoffers.

Ik heb er voor gekozen, om het leven van anderen te verpesten, om er zelf beter van te worden. Uit eigen angst om zelf bij de gepeste te horen, heb ik er voor gekozen om mee te doen. Natuurlijk is het begonnen uit wraak, maar eenmaal daar aan begonnen was het een voldoening. Pas op 18 jarige leeftijd besef je wat je iemand kan aandoen.

Ik heb misschien wel de pech, maar ook zeker het geluk gehad, een van de jongens die ik gepest heb, te mogen spreken. Sander is zijn naam. Sander is tot zijn 22e bang van mij geweest, nachtmerries gehad over mij. Maar toen hij me zag, had hij zijn Master al behaald, ik mijn Bachelor nog niet eens. Sander heeft mij, terecht, eens goed in mijn gezicht uitgelachen. En daarna meteen zijn excuses aangeboden, want hij wilde niet hetzelfde doen als wat ik had gedaan. Ondanks mijn gemeende excuses, wilde hij geen contact met me hebben, ik wilde er graag over praten maar hij had er geen oren naar. En ja, ergens begreep ik hem wel.

Een drietal maanden later kwam ik hem toevallig tegen in Maastricht. Hij was daar met zijn vriendin (Lieze), en oprecht, een hele mooie vriendin. Ik heb nog eens getracht met hem te praten en van zijn vriendin moest hij dat doen.

Ik heb zijn verhaal aangehoord, geprobeerd mijn excuses aan te bieden, maar het lukte me niet. Ik was te emotioneel om nog wat te zeggen. Ik ben weggelopen, een sigaret opgestoken en gaan zitten bij een monument op het Vrijthof.

Sander en Lieze kwamen naar me toe, hij sloeg een arm om me heen, en knikte instemmend.

Tegenwoordig is het mijn beste vriend. Hij is verloofd en ik mag zijn getuige zijn. Hij heeft een prachtige job, zijn vriendin is in verwachting van hun eerste kind, wonen leuk en hebben het goed. Als ik dat dan weer terug vergelijk naar mijzelf, ik woon nog steeds gelukkig in Maastricht, studeer nog steeds, heb een leuk appartementje in het centrum, geen relatie maar veel goede vrienden. Toch kan ik zeggen, dat ik best een beetje jaloers ben op die jongen die gaat trouwen. Alles wat ik vroeger had, heeft hij nu.

Tekst: Sebastian & Diego