Story of my life.   12 jaar geleden zat ik in het tweede leerjaar en daar begon alles. Het begon onschuldig zoals kleine kindjes wel vaker doen. ” jij mag niet komen naar mijn verjaardagsfeestje”, ” ik zit niet naast jou hoor.”, … Maar jaar na jaar werd het erger. Jaar na jaar stond ik meer alleen. Zelf de leerkrachten vonden het blijkbaar leuk. In de turnles, dat moment zal ik nooit vergeten. Zo vernederend. “Oke, we gaan eerst alle meisjes kiezen, daarna de jongens.” Op het moment dat ik alleen als meisje overblijf zegt hij doodleuk ” oke, nu mag je ook de jongens kiezen.” Ik was zo vernederd. Maar wat moet je beginnen tegen leerkrachten en een volledige klasgroep? Maar tot daar viel alles nog mee, was het nog leefbaar. Tot het eerste middelbaar. Daar begon de hel. Ik hoorde er niet bij en ik wist niet waarom. Ze sloten mij overal uit, babbelden achter mijn rug om. Maakten al mijn materiaal kapot. Ik wist niet meer wat te doen, maar ik zweeg. Ik vertelde niemand iets en onderging gewoon alles. Ht eerste jaar ging dat nog. Maar na de rustige zomervakantie kwam het tweede jaar en daar liep alles verkeerd. Er kwam een nieuw meisje in de klas en vanaf de eerste week was ik terug slachtoffer van dienst. Alles begon opnieuw maar zoveel erger. Na enkele maanden werd het zo erg dat ik geslagen werd. We dienden klacht in bij de politie maar die deden NIKS. We gingen naar de directie maar die deed NIKS. Nee integendeel, die maakte het nog erger. Die deed mee met de pestkoppen. Dit kan nu ongeloofwaardig klinken, maar het was waar! Ze deed er niks aan en deed doodleuk mee met de pesters. Ik werd naar binnen gesleurd in school door de leerkrachten, ik mocht niet eens buiten school mijn ouders opbellen om te zeggen wat de directrice gedaan/gezegd had. In het tweede jaar kon ik het niet mee stilhouden, ik heb het toen voor de eerste keer thuis verteld. Gelukkig waren zij er wel voor mij. Niet alleen in school werd ik gepest maar ook op internet. Het ging zodanig ver dat ze zelf mijn fiets sloopten, kauwgom in mijn haar plakten en zorgden dat ik mijn bus niet kon halen. Toen veranderde ik van school.
In het derde jaar leek het allemaal opnieuw te beginnen maar gelukkig greep die school wel meteen in. Daar had ik een rustig jaar. Natuurlijk waren er nog altijd de leerlingen uit die andere school maar ik voelde me sterker. Tot ik in het vierde jaar terug moest veranderen van school. En dat was iets wat ik beter nooit had gedaan. Daar ging het van kwaad naar erger. Ik sloot me tijdens de pauzes op in de toiletten. Ik at er mijn lunch op en kwam er pas terug uit als de bel ging. De leerkrachten ‘probeerden’ wel iets te doen, maar slaagden er niet in. Ik zat zo diep, ik wou weg. Weg van alle problemen,van iedereen. Ik wou uit het leven stappen maar ik was te bang. Bang voor de pijn en het verdriet dat ik mijn ouders zou aandoen. Want zij deden alles voor mij, zij verdienden dat niet. Toch heb ik enkele keren klaar gestaan om er een einde aan te maken. Maar mijn redding was, raar maar waar, facebook. Ik gebruikte dat als mijn dagboek, mijn redding… Enkele vrienden van mijn ouders zagen mijn steeds depressievere posts en lichten mijn ouders in, die wisten niet dat ik zo ver zat. En dan had je nog de leerlingen die mij nariepen op school. “Loop je hier nu nog rond?” “Moet jij niet onder een trein gaan springen?” ” haast u, de trein vertrekt bijna!” Ik werd er alsmaar depressiever door. Samen met mijn ouders zochten we een oplossing maar die was te laat voor mij. Ik veranderde weer van school en eventjes dacht ik dat alles beter ging. Tot sommigen mijn verleden terug moesten boven halen. Leuk is anders. Toch verliep het vijfde jaar ‘ vlotjes’ . Maar het zesde jaar ging weer mis. Niet zo erg als eerst, maar toch. Ik voelde me terug wegzakken en ging meteen hulp vragen. Ik wou niet terug zo diep vallen. Ik ging te raad bij psychologen en voelde me met momenten opgelucht. Toen kwam het einde van het jaar. “Wat ga jij volgend jaar doen?” Een vraag die ik liever niet gehoord had. Want ik wist dat ik terug moest naar de school waar alles fout liep ( waar ik mijn vierde jaar deed). Ik had zoveel stress voor de opendeurdag, ik heb gehuild. Ik wou echt niet terug, maar kon niet anders. De eerste schooldagen waren een hel voor mij. Ik zag alle beelden terug. Als ik terug door het hoofdgebouw liep zag ik al die beelden terug voorbij flitsen. Maar niemand wist wat ik voelde. Als we het in de klas over het onderwerp ‘pesten’ hadden. En ik een stuk van mijn verhaal vertelde kreeg ik reacties als ” kijk ze recht aan en toon dat je sterker bent” , ” trek het je allemaal niet aan” . Allemaal goed bedoeld dat Ist ik wel want eerlijk, het 7de jaar was een super jaar. Een klas vol schatten. Één voor één fantastische mensen. Maar toch, zo gemakkelijk is het niet. Ik ben daar nog niet klaar voor. Mijn littekens zijn nu nog altijd te diep om die mensen aan te kijken.
Maar als je zoiets zelf nooit meegemaakt hebt, zal je nooit weten hoe iemand die gepest werd zich vanbinnen voelt.
Sorry als jullie vinden dat dit ‘aandacht zoeken’ is, want dit is het niet. Ik wou gewoon mijn verhaal kwijt. Tonen aan mensen dat het oplucht om alles neer te schrijven. En tonen dat het kan helpen als je iemand in vertrouwen neemt. Tonen dat uit het leven stappen niet de juiste oplossing is. En hopelijk dringt het nu bij al die pesters door wat ze doen met een mensenleven als ze al die dingen doen.
En ik wil toch nog eventjes al mijn lieve ‘deanpeople’ bedanken om er al 6jaar voor mij te ajj . Jullie zijn fantastisch!